Gister belde het UMC Utrecht op en dat ging niet echt op een leuke manier. Er was een bed vrij op de IC en ik kon vandaag [woensdag] opgenomen worden. Ik moest meteen een antwoord hebben of ik het wilde. En ik had zo iets waarom belt hij dan pas om 5 uur savonds als hij eerder gebeld had dan kon ik er even over na denken. Nu moest ik het in vijf minuten weten. Sommige onderzoeken wil ik niet meer laten doen en dat heb ik ook aangegeven. Meten was het van ja dan heeft het ook geen zin om op te nemen. Artsen zeggen niet voor niks tegen me hoever laat je alles nog toe en ik heb de grens getrokken om sommige onderzoeken niet meer te doen. Hij wilde die onderzoeken dan laten zitten en alleen de andere te doen. Dan zou ik misschien zondag naar huis mogen dus me moeder zei dat tegen me en toen was het van ja kan geen garantie geven want misschien is het maandag pas. In weekend doen ze al niks maandag moet ik zo wie zo naar huis. Lastige keuze om te maken maar zag er vanaf. En toen zei hij dat het nu of nooit is en als ik bij me antwoord bleef was me kans verkeken was. Ook zouden ze me dan niet meer helpen tenzij het fout gaat dan helpen ze me anders niet. Vooral de manier waarop het gegaan is is niet leuk. Ik volg mijn gevoel en die zei me er vanaf te zien. Me moeder gaat nog wel een brief schrijven naar het ziekenhuis want echt vriendelijk was die niet. Al jaren lopen we zo te klooien met artsen en het achtervolgt ons steeds. Je dient een klacht in en dat blijft je achtervolgen.